Hoeveel mensen in onze omgeving krijgen te maken met psychische ziekten? Als je voortgaat op wat de media zeggen heel veel blijkbaar, alleen, 'het mag liefst niet teveel vermeld worden' want anders kleven ze een 'stigma' op je. Ja, ook nog in deze tijd. Ik heb alle respect voor mensen die psychisch lijden en die, in de mate van het mogelijke, hiermee niet echt naar buiten willen komen. Het is hun goed recht. Soms kan het ook echt helpen. Ze slaan er zich doorheen met hulp en steun van hun naasten, ze bouwen eigenwaarde op. Chapeau denk ik dan. Het kan dus. Als het niet kan hoop ik dan oprecht dat ze een goede behandeling krijgen.
Een broer van mij, psychisch ziek, is gestorven in 1994, 41 jaar was hij. Veel te jong. Ongezien wat hij heeft doorstaan, wat een moeilijk leven dat voor hem én zijn omgeving is geweest.
Ongeacht welk 'label' ze op je kleven, wat de heren doktoren als diagnose stellen, psychisch lijden is ontregelend en verwarrend.
Heel veel denk ik aan hem. Kon het anders zijn verlopen was er meer begrip geweest?
Nog altijd zijn er meer vragen dan antwoorden.
Antwoorden die toch niet komen ondanks de vooruitgang.
Wat zich in de hersenen afspeelt is ondanks de betere kennis toch veelal moeilijk te achterhalen.
'Er leren mee leven', nog zoiets.
Moeilijk te vatten.
Hoe hard is zo'n leven met al die verwarring in het hoofd?
Nog steeds is er meer begrip voor iemand met een lichamelijke ziekte dan voor iemand die psychisch lijd. Dat is moeilijker te begrijpen, vraagt meer van een mens. Ik denk dan, niet iedereen kan of wil dat ook begrijpen. Het is ook hun goed recht. Het leven is voor velen soms al moeilijk genoeg. Ik zou zeggen aan hen die er nooit mee te maken hebben, probeer niet te oordelen, ze hebben het al zwaar genoeg. Wat begrip kan wonderen doen.
Enkele tips:
Vermijd teveel bemoeienissen van teveel mensen (allicht goedbedoeld), loop niet van de ene naar de andere psycholoog of psychiater.
Informeer u via allerlei kanalen: boeken, kranten, internet enz.
Doe wat je zelf denkt of wat je intuitief aanvoelt als de 'beste keuze' van hulpverlening. Laat je niet afleiden van het beoogde doel.
Volg de hulp niet echt 'dwangmatig' maar leg er een 'eigen gevoel' in.
Het is niet altijd nodig 'klakkeloos' psycholoog of psychiater te volgen, overleg vooral hierover als je denkt dat bepaalde zaken anders opgelost zouden kunnen worden en je dit beter vind. (bijvoorbeeld het medicijn gebruik enz.)
Gill
In de periode van opnames van mijn broer heb ik dit eens geschreven:
'Huis van bewaring'
Ze weten niet meer waar ze aan toe zijn,
'ze zitten eronder' onder wat?
Ja, u raad het al, onder van alles: onder mensen, onder zichzelf, onder medicatie
Ze 'wachten', op wat?
Hoop, toekomst, het verzwind in het hopeloze ledige niets.
De heren doktoren stellen hun diagnose.
Zo, u bent geklasseerd volgens de geneeskunde,
u kunt in uw 'vakje' vertoeven.
Stop ze maar vol, probeert u maar de nieuwe producten,
zacht of hard, wat doet het er nog toe.
Hun 'zieke hoofd' haalt voor de buitenwereld niets meer uit.
Gill, 13/01/1994
Voor mijn broer
Je werd onrustig en ongedurig, we wisten niet meer wat aan te vangen met jou.
Je leefde je eigen leven vol tegenstellingen, onbegrip, woede, onmacht.
De kloof werd groter, je was soms mijlenver.
Het was niet gemakkelijk, noch voor jou, noch voor hen die jou omringden.
Je bent nu vredig, je mag voor altijd tot rust komen, droom zacht Robert.
Je zus Gilberte
de nacht van 6 op 7 april 1994
Mijn broer is overleden op 6 april 1994
Om te besluiten deze nog:
Bent u normaal?
(zo, zo)
Bent u eigenlijk wel helemaal normaal?
(da's vreemd)
Zo, dus u bent helemaal normaal
(da's gek)
foto's Gill
boven 'spider': bewerking
Geen opmerkingen:
Een reactie posten