Ainoa, Nils, Jasper, Martijn & Mira: de tweeling.
Trots en fier ben ik op hen, mooie namen ook. Wellicht denken alle grootouders zo.
Wat was ik blij toen mijn eerste kleindochter Ainoa werd geboren, ik die zelf drie zonen heb grootgebracht en dat ook graag heb gedaan. Ze zien vorderen, hun eerste stapjes en zo meer, ik zou het niet gemist willen hebben. Misschien ben ik één van 'de laatste Mohikanen' want ben altijd 'thuisblijvende vrouw' geweest, wat nu niet meer zo evident is natuurlijk. Terwijl in ons doodlopend straatje iedereen uit werken ging was ik de enige die 'thuisbleef'. Misschien kun je het ook smalend bekijken: 'thuiswerken' of denk ik dat maar? Waarom moest ik me altijd verdedigen toen ik bijvoorbeeld op feestjes van het werk van mijn man geregeld iemand vroeg: 'Wat doe jij de hele dag'? Ik werd daar zo kregelig van dat ik ooit eens heb geantwoord: 'Ik zit de hele dag in mijn zetel en alles draait gesmeerd'. Dan was er plots geen reactie meer want ze schrokken natuurlijk van dit zinnetje.
Je kunt er eindeloos over 'palaberen' maar het is nu éénmaal zo gelopen in mijn leven en ik heb er geen spijt van.
Toen volgende Nils, broertje van Ainoa, iedereen in 'de zevende hemel' met zijn geboorte. In datzelfde jaar werd ook Jasper geboren, eerste kindje van mijn oudste zoon en vriendin, onze vreugde was groot. Toen na enkele weken het telefoontje kwam met de melding dat zijn hartje niet goed functioneerde en er moest worden ingegrepen. Hartverscheurend is dat. Dit kindje had pech in zijn prille bestaan. Eerlijk, dat zou niet mogen vind ik. We hadden hoop, hoop die later de kop werd ingedrukt. Jasper is gestorven in de armen van zijn papa. Zijn mama en papa hebben van hun Jasper intens afscheid genomen. Hoe kom je zoiets te boven?
Martijn en Mira, de tweeling, - broertje en zusje van Jasper - zagen later het levenslicht. Het leven 'verzacht' misschien mettertijd de wonden, maar het blijft een harde noot om te kraken.
Vergeten doen we Jasper nooit.
foto: Gill
Geen opmerkingen:
Een reactie posten