Wol en breiwerk
Wat is dat toch met al die hypes tegenwoordig rond koken, breien en naaien. Net nu ik, zestigplusser, me 'bevrijd' had van dat breien, naaien, koken enz. komt dit alles terug in volle glorie.
In ons dialect noemden wij wol vroeger 'sjette' 'een 'bolletje sjette', klinkt eigenlijk wel lollig.
Ik herinner mij op de lagere school ons uurtje breiles, deed dat niet zo graag maar dat stond wellicht in het leerprogramma. Je had dan ook nog haakles, 'crocheren' noemden we dat vroeger. Daarvoor werd er meestal héél dunne witte draad gebruikt om zo'n soort 'onderlegger' te haken, je zou kunnen denken dat ze het opzettelijk deden om zo'n fijne draad te gebruiken! (moeilijkheidsgraad verhogen?) Door mijn inspanning en het vele zweten om dat toch maar tot een goed einde te brengen was mijn haakwerkje niet wit meer, maar eerder grijs!
Op de boekenbeurs die ik op donderdag, 6 november 2014- nationale betogingsdag heb bezocht, kwam de herinnering terug aan die breilessen op de lagere school toen ik aan de Lannoo stand het boek zag liggen 'Ons breiboek', 'zusterboekje' van 'Ons kookboek'. Bij dit boek zat er een bolletje wol dat samen met het boek ingepakt zat in cellofaan.
Kwestie van aanmoedigen of zo?
Dit haakwerkje is 51 jaar geleden door mij gemaakt, zat toen in het vijfde leerjaar |
Naaien
Patroontekenen en dan je patroon op de gekozen stof leggen en verwerken tot een kledingstuk, dat zat o.a. in de opleiding van de 'huishoudschool'. Na de lagere school werd er toen voor mij beslist dat ik naar de 'huishoudschool' moest gaan, kwestie dat die afdeling (die later werd opgedoekt kort nadat ik deze had doorlopen) voldoende leerlingen zou hebben want vele van mijn lagere schoolvriendinnen gingen toen naar omliggende steden om het middelbaar te doen. De toenmalige schooldirectrice stond op heel goede voet met mijn ouders en moedigde dit aan, zodoende. Ik begrijp nog steeds niet waarom dit zo werd beslist want ik was gewoon een leerling zoals de meesten, geen problemen met studeren of zo, maar dit terzijde.
In de jaren dat mijn kinderen (drie zonen) klein waren heb ik heel veel genaaid. Salopetjes en broekjes want jurken kon ik hen toen toch niet laten aantrekken! In die tijd heb ik toen de meeste van mijn zwangerschapsjurken zelf genaaid. Dat waren meestal van die 'tentjurken' om je dikke buik zogezegd te camoufleren, nu laten ze dat allemaal mooi aanspannen wat op zich heel leuk is. Andere tijden zeg maar.
Ik herinner mij toen ik vroeger aan het naaien was dat mijn twee oudste zonen bij de naaimachine kwamen zitten en allerlei vraagjes stelden over die machine. De techniek interesseerde hen wel, denk dat naaien minder!
Dat naaien is er ook een beetje uit, twee van mijn kleinkinderen zijn meisjes, het komt er eigenlijk niet van om voor hen iets te naaien, heb er ook het geduld niet meer voor. Wel probeer ik om 'eigen creaties' te maken bij gelegenheden zoals hun verjaardag, dan probeer ik iets uit , zoals o.a. tasjes en andere kleinigheden maken voor hen. Ik gebruik dan zowel restjes stof gecombineerd met nieuwe stof om deze eigen creatie te maken en meestal zonder hulp van patroontjes of zo.
tasje met kleine hebbedingetjes |
hebbedingetjes |
turnzakje voor Ainoa (eerste leerjaar) |
turnzakje voor Ainoa (derde kleuterklasje) |
speelmatten voor de tweeling Mira en Martijn |
Koken en poetswerk
Koken doe ik al van in mijn tienerjaren tot op heden. Het is niet omdat ik huisvrouw was en nog ben dat dit alles me mateloos interesseerde, veeleer deed ik liever het onderhoud van de tuin, de serre en de moestuin. Als het maar buiten was. Ook dit is nu weer 'in', zelf je groentjes kweken en zo. Vroeger zei men eerder dat men dit deed 'uit profijt', nu heet dat 'ecologisch' en 'gezond'. Het is maar hoe je het kind een naam heeft denk ik dan.
Fietsen
De tweedehandsfiets die ik heb aangeschaft toen we getrouwd waren heb ik pas vervangen toen mijn zonen al in het middelbaar zaten. Dus ook behoorlijk ecologisch en wat ze nu noemen: recyclage.
Velen van mijn generatie vonden dat maar 'minnetjes' fietsen, een tweede auto 'moest' je hebben, dat was toen in, toch in mijn omgeving.
Tussen haakjes: dat tweede, kleine autootje is er pas gekomen toen de zonen leerden autorijden Dat was dus ook een 'selfmade' kwestie om de zonen te leren autorijden.(maar dat is weer een ander verhaaltje)
Toen ik zwanger was van mijn derde zoon heb ik op die simpele fiets zonder versnellingen regelmatig drie kindjes vervoerd: één vooraan, één achteraan en één in de buik. Je had toen van die bouwvakkers die riepen: 'en mevrouwtje, zijn dat allemaal jouw kinderen....' eigenlijk wel grappig, stoorde mij daar vroeger niet aan.
Jammer dat het toen nog niet 'in' was om met een bakfiets te rijden, zou dat dus wel zien zitten hebben.
foto's: Gill
Geen opmerkingen:
Een reactie posten