De gouden tanden

Lang geleden was er een man met gouden tanden, hij was groot en slank en van geen kleintje vervaard. Op een dag was hij met zijn broer op stap gegaan en toen is het gebeurd. Hij viel op de bevroren vijver waar hij en zijn broer aan het schaatsen waren, de klap was zo hevig dat er vier bovenste tanden stuk waren.

Dat was een groot probleem want ze waren mijlenver van een tandarts. Het bloedde hevig en het was heel pijnlijk, gelukkig werd dat na een tijdje minder. De grote slanke man had een mooie naam, Mirco. Zijn broer heette Raffaëlo, hij was enkele jaren ouder en welbespraakt.

Ze haasten zich naar een dokter in de buurt, gekend om zijn niet zo zachtzinnig imago.  De welbespraakte broer nam het woord want Mirco kon zonder die tanden niet zo goed uit zijn woorden komen.

De dokter onderzocht het gebit en concludeerde dat er kunsttanden moesten worden gemaakt. Hij was een groot voorstander van gouden tanden en stuurde hen naar een tandtechnieker door naar een stad veraf.

Het zou een lange reis worden naar de verafgelegen woonst van de technieker die ervoor zou zorgen om een bovengebit in gouden tanden te maken.

Ze begaven zich op weg, het vroor heel hard, menigmaal gleden ze uit op de gladde kasseien.

Het bloeden was ondertussen opgehouden, maar de pijn bleef. Daar ze ergens zouden moeten overnachten begonnen ze uit te kijken naar logement.

Ze bemerkten een kasteel die een heel eind van de weg lag en spoeden zich erheen. Ze sloegen een zijweg in die leidde naar het kasteel. Het was pikdonker en ze werden wat bevreesd. Ze dachten dat er rovers verscholen zaten op die zijweg naar het kasteel en zo was het ook want plots sprongen er twee rovers tevoorschijn en grepen beide broers bij hun kraag. 

De rovers ontnamen hen alles wat ze bij zich hadden, een gouden horloge, een reistasje in leder waarin hun geld stak. Toen ze bemerkten dat er bij Mirco tanden ontbraken informeerden ze hoe ze die zouden vervangen. In die tijd lieten vele mensen gouden tanden steken, en zo kwam het dat de rovers hen volgden naar de tandtechnieker. 

Het was een lange reis die nu ook door de rovers werd mee gevolgd. Langs aardewegen, bossen en poelen ging de tocht verder. Zo kwamen ze ter bestemming. Mirco belde aan bij de tandtechnieker, het was al laat op de avond. De technieker opende de deur en zag zowaar de twee broers met de twee ongure types bij hen. Hij vond het wat raar maar durfde verder niets te vragen waarom ze vergezeld werden door die ongure types, want stel je voor dat de deze types hem zouden bedreigen!

De tandtechnieker Emilio, een grote man die er heel excentriek uitzag met zijn hoornen brilmontuur, zijn donkere ogen en zijn lange zwarte jas alsook een raar hoedje liet hen allen binnentreden en verzocht Mirco om in de tandartsstoel plaats te nemen, Raffaëlo mocht tijdens dit onderzoek bij Mirco blijven, hij vroeg de anderen om in een kamer naast deze te gaan zitten en geduldig te wachten tot hij zijn onderzoek had beëindigd. Dit duurde nogal lang want de ongure types begonnen ongeduldig op hun stoel heen en weer te schuifelen! 

Mirco had de technieker ondertussen ingelicht over de toestand waarin ze zich bevonden en dat ze, als eenmaal de gouden tanden zouden geplaatst zijn, de ongure types deze later zouden afnemen van hem, het maakte niet uit hoe, zelfs al moesten ze deze gouden tanden uit zijn mond trekken.

Emilio dacht na over deze wending, hij had een plan.

Hij gaf Raffaëlo de opdracht om naar de twee mannen te gaan en hen te vertellen dat het een hele tijd zou duren vooraleer de gouden tanden konden geplaatst worden en er verscheidene bezoekjes nodig waren. Raffaëlo gooide het op een akkoordje met de twee mannen en beloofde de rovers dat ze zich eraan zouden houden met een overeenkomst die ze noteerden op een perkament.

Zo begaven de rovers zich met het perkament in de hand naar een logement in de buurt. Ondertussen nam Emilio bij Mirco een afdruk van het bovengebit. Het was een delicaat werkje want alles moest natuurlijk kloppen. Met de genomen afdrukken kon de tandtechnieker aan het werk. 

Een goudmengsel werd gemaakt, het vloeibare mengsel werd in de genomen afdruk gegoten en zo ontstond na het drogen de eerste ruwe prothese waaraan dan ook nog wat diende gesleuteld te worden. Het goud was natuurlijk heel kostbaar en er werd met veel zorg aan de prothese gewerkt. 

Ondertussen logeerde Mirco en Raffaëlo in een logement nabij de tandtechnieker.

De volgende ochtend spoeden Mirco en Raffaëlo zich naar de tandtechnieker. Mirco nam plaats in de tandartsstoel en zo kon begonnen worden aan de minutieuze aanpassing van de gouden tanden. De tandprothese werd aangebracht maar er diende nog veel aan te verbeteren.

Meerdere bezoekjes werden geregeld om dit alles tot een goed einde te brengen. Tijdens het  laatste bezoek werd er nog gesleuteld met tangetjes, pincetjes en ander gerief om het zo te perfectioneren. Het deed wel wat pijn en even dacht Mirco om er de brui aan te geven!

Ondertussen waren de rovers teruggekomen want zolang wilden ze niet meer wachten. Onder grote tijdsdruk werkte Emilio verder aan de afwerking van het gouden gebit.

Toen dit werkje eindelijk klaar was moest Mirco de man betalen maar daar hun geld was afgenomen door de rovers moest hij de technieker beloven om dit later te betalen. 

Na overleg met de ongure types vertrokken ze richting het huis van Mirco en Raffaëlo, het werd terug een lange wandeltocht.

Mirco was zich in stilte aan het beraden hoe hij hen kon afschudden. Toen kreeg hij plotseling een goed idee want hij herinnerde zich het verdwijnbos waar reeds meerdere mensen nooit meer uit teruggekomen waren. Hij en Raffaëlo smeden een plannetje!

Met een list werden de rovers meegetroond naar het grote verdwijnbos, een luguber ogend bos waar de meeste mensen zich niet durfden te wagen.

In zigzag liepen ze allen naar het verdwijnbos, het was er griezelig, donker en met heel grote bomen, er stond ook een spookhuis in dat griezelige bos. Mirco en Raffaëlo gaven elkaar ongemerkt een signaal en leidden de rovers binnen in het huis. Eenmaal binnen zakten de rovers tot diep in de grond. 

De rovers werden nooit meer gezien!

Gill Coudenys 

Verhaaltje geschreven op 16 januari 2016 en meerdere malen aangepast.